Evde Sibel Can'ın fazla kilolarının kameralara takıldığı başka bir magazin programının reklamını da izledikten sonra babası içeriden seslendi "Hadi oğlum, kapat televizyonu, gidiyoruz". Sibel Can'ın kameralara takılanlarına son bir kez daha bakıp, tuşların üzerindeki yazılar silinmemesi için babasının kapladığı naylon kılıfı delerek yeşil kapat tuşuna bastı. Oldu olası sevmemişti o naylonları, gizli gizli delikler açardı yırtılıncaya kadar. Yırtıldıktan sonra da babası fark edene kadar naylonsuzluğun tadına varırdı her tuştaki o plastik dokuyu hissederek.
Yeni aldığı "cırtcırtlı" model ayakkabılarını giymek için güzel bir akşamdı.Ayakkabılıkta kocaman duran baba ayakkabılarının yanında cırtcırtlı parıldıyorlardı adeta beyaz beyaz. Son günlerdeki pekçok keşfinden biri de ayakkabı kelimesinin ayak ve kap kelimelerinden meydana geldiğiydi. Bu sırrı insanlara açıklamaya kıyamıyordu ama, daha zamanı gelmediğini düşünerek ilerisi için aklında tutuyordu. Cırtcırtlarını yine bir başka keşfi olan çaprazlama methoduyla cırtlıyordu, okuldaki arkadaşları bunu görene kadar beklesinler! Babası kapıyı 3. kez kilitlerken o da apartmanın koridorunda kendi kendine "kolumta kitlat/jokolifotaki/ monjornokta fokul tako" diye ritmik şekilde mırıldanarak beste yapıyordu. Nasıl olsa insanlar anlamıyor, yabancı şarkı yaptım zannederler, işallah unutmam müziğini diye düşünerek geleceğe yönelik planlar tasarlıyordu.
Son kilit de "tıkırt" ettikten sonra babası ve annesi merdivenden inmeye başladılar. Büyük insanların basamakları nasıl sırayla indiklerine aklı ermiyordu. Onun için merdiven hala önce basamağa sağ ayağın atıldığı, sonra aynı basamakta sol ayağın sağ ayağın yanına getirildiği ve iki ayağın yanyana getirilmesi akabinde tekrar tekrar aynı işlemin uygulandığı bir engeldi. Büyük insanlar ise önce bir ayaklarını basamağa koyuyor ve hiç duraksamadan diğer ayaklarını ilk attıları ayağın durduğu basamağın sonrasındaki basamağa atıyorlardı. Önündeki annesinin hareketlerini iyice izledikten sonra, yeni cırtcırtlarına baktı ve sabah kanald'de izlediği filmde çocuğun, köpeğine söylediği cümleyi hatırlayarak tekrar etti " hadi dostum, sana güveniyorum". Cırtcırt dostla en güvendiği ayağı olan sağ ayağını ilk basamağa indirdi ve hiç beklemeden en az güvendiği sol ayağını sağ ayağının bulunduğu basamak yerine onun bi altındaki basamağa attı. "İşte oldu, ben de büyük insan gibi indim!" dedi. Annesinin "düşersin yavrum, teker teker in" ikazına aldırmadı ve cesur adımlarla, sallana sallana da olsa bitirdi mervidenleri ve babasının açtığı apartman kapısından geçerek garaja doğru ağır ağır yürümeye başladı. Başardığı büyük şeyleri sıradanmış gibi karşıladığında insanların daha çok etkilendiğini hafta içinde öğrenmişti çoktan.
Hava karardıktan sonra evden çıkmanın ayrı bir cazibesi vardı. Arabaya bindiğinde içini bir titreme aldı. Bu titremenin sebebi soğuk koltukların götünü üşütmesi ya da cam açma kolunun metal sapını tutunca elinin donması gibi basit fiziksel nedenler olabileceği gibi, biraz sonra sıralanmaya başlayacak olan yol keyfinin heyecanı da olabilirdi. Araba yola çıktıktan sonra arka cama dönüp Ay'ın yine onları izleyip izlemediğini kontrol etti. Yanılmamıştı! Ay yine onları takip ediyordu. Bu tespitini babasıyla paylaştığında babasından beklediği şaşkınlığı görmedi, bu şaşkınlığı ileriki yaşlarındaki tespitlerinde de bulamayacaktı ama bundan habersizdi henüz. "Ay çok uzakta olduğu için bizi takip ediyor gibi gözüküyor" demişti babası. Bu hiç aklına yatmamıştı, neyse bu sorunu ileride çözerim diyerek, dışarıda cadde kenarındaki aydınlatma ışıklarını kimin yaktığını düşünmeye başladı.
"Kız senin anan yaşadı/dertlerini de boşanı/ pes vallahi" olarak söylediği Mustafa sandal şarkı biterken ziyaret edecekleri eve varmışlardı. Arabadan inip, herkes son kez kendine çeki düzen verirken onun kafasında bir yandan da büyük bir heyecan uyandı. Acaba gidecekleri "evde nasıl oyuncaklar vardı, yemekler nasıldı, işallah et yoktur sadece tatlı ve böğrek vardır...". Apartman kapısı zart sesiyle yukarıdan açıldıktan sonra anne ve babasıyla apartmana girdi. Babası ve annesi bir kez daha izledi, nasıl merdiven inildiğini biliyordu ama nasıl çıkıldığına dikkat etmemişti. Çıkmanın da pratikte inmekle aynı prensibe dayandığını anladı. Ayakkabılarına döndü "Sana güveniyorum dostum" dedi. Merdivene yaklaştı ve ilk adımını basamağa attı. Ardından en az güvendiği sol ayağını kaldırdı. Fakat o da nesi?! Bu basamak çok yüksekti, ayağını oraya kadar çıkartmak zordu. Yılmadı, çıkarttı bir sonraki basamağa, bu da diğer adımını atmasını engelledi ve merdiveni çıkamayacağını anladım. 2. kez yine denedi ama olmadı, gücü yetmedi, en nihayetinde ise vazgeçti. Eski yöntemle yavaş yavaş çıktı malubiyeti ağır başlılıkla kabullenerek.
Hayatta başarıların insanın gözünü kör etmemesi gerektiğini, çünkü kapının arkadasında her zaman yüksek basamaklı bir merdivenin seni bekliyor olabileceğini o gün anladı. Belki de anlaması için bu hikayeyi 16 yıl sonra tekrar hatırlaması gerekti. Bunu hiç bir zaman bilemeyeceğiz, emin olduğumuz tek şey ise Sibel Can'ın fazla kilolarının hala varlığını sürdürdüğü.
