Last 52 Minutes to Launch...
Birazdan benim doğum günümmüş sevgili blog. Ben pazartesi sanıyordum. Allah'tan Gökçe uyardı da karambole gitmedik. 17'de kalacaktım yoksa. Şimdi böyle birden farkına varınca bi' garip oluyor insan. Hazır değilmişim gibi geliyor. Çocukluktan çıktık zaten fiilen de, resmen de çıkınca bir şeyler eksiliyor sanki içinden. İçerisinde bulunduğun bir yerden dışlanmış gibi hissediyorum artık kendimi. En son 6 yaşıma girerken hissetmiştim bu duyguyu. Oyun parklarındaki top havuzları için 5 yaş sınırı vardı çünkü. O zaman da böyle bi' şeylerin artık yerinde olmadığını farketmiştim.
Last 46 Minutes to Launch...
İnsanları uzaya fırlatılan mekiklere benzetiyorum. O mekik üsten ilk çıktığında tüm fırlatma roketleriyle beraber tastamamdır, ayrılmaz bir bütün gibidir ya, sonra atmosferdeki tabakalar geçildikçe, işi biten, artık fazlalık yapan parça bırakılır ama ihtiyacı olan diğer roket parçalarıyla asıl mekik hala yoluna devam eder. Onun gibiyiz biz de. Mesela altı yaşına girince sana küçük çocuk olmanın(bırak çocuktur, yapsın) verdiği imtiyazlar kalkar, çünkü artık okula gidiyoruzdur. İşte orada aslında bizi iten bir roketimizi bırakmışızdır uzayın derin boşluğuna, bi daha rastlamamak üzere. Artık yaptığımız hiçbir şeyden sonra küçük çocuk olma bahanesini kullanamayız. Ortaokula başlayıp, o kravat-çeketi kuşandığımızda da benzer bir şey olur. İlkokul çocuğu olma sevimliliğin kopmuştur artık. Yoluna geri kalan roketlerin itişiyle devam edersin.
İnsanları uzaya fırlatılan mekiklere benzetiyorum. O mekik üsten ilk çıktığında tüm fırlatma roketleriyle beraber tastamamdır, ayrılmaz bir bütün gibidir ya, sonra atmosferdeki tabakalar geçildikçe, işi biten, artık fazlalık yapan parça bırakılır ama ihtiyacı olan diğer roket parçalarıyla asıl mekik hala yoluna devam eder. Onun gibiyiz biz de. Mesela altı yaşına girince sana küçük çocuk olmanın(bırak çocuktur, yapsın) verdiği imtiyazlar kalkar, çünkü artık okula gidiyoruzdur. İşte orada aslında bizi iten bir roketimizi bırakmışızdır uzayın derin boşluğuna, bi daha rastlamamak üzere. Artık yaptığımız hiçbir şeyden sonra küçük çocuk olma bahanesini kullanamayız. Ortaokula başlayıp, o kravat-çeketi kuşandığımızda da benzer bir şey olur. İlkokul çocuğu olma sevimliliğin kopmuştur artık. Yoluna geri kalan roketlerin itişiyle devam edersin.
18'e girmek çok daha büyük bir kayıp hissi yaşatıyor artık. Ulan seçmen sandığını listesinde adım var! Yılların muhtar "amcası" olmuş muhtar "bey", bana "siz" diyor. Ne zaman ben, biz oldum. Ne çabuk geçti zaman. Artık birey olmanın sorumlulukları binecek üstüme. Ne bireyinden bahsediyorsunuz siz, ben yatağımda yatıp, spongebob izleyen o küçük çocuğum hala. Nedir bu değişim böyle. Bu sefer roketten büyük bi' parça koptu ve hayati üniteleri de yanında götürdü. Yerlerini doldurması zor olacak.
Last 35 Minutes to Launch...
Sanırım insanlar dünyaya bir bütün halinde geliyor. Roketlerin ilk başta bir bütün olduğu gibi. Herşeyimiz var aslında. Yani insan kendini geliştirip, kendine birşeyler katmıyor. Herşey içinde mevcut zaten. Zamanla bazı parçalarını kesip atıyor. Onları arkadasında bırakıyor. Bazılarımız o roketlerden daha geç ayrılmak için atmosfer katmanlarını ağır ağır tırmanmaya çalışıyor. Ama en sonunda artık o vazgeçilmez, çok sevdiği parçayı bırakıp, yoluna devam etmek zorunda kalıyor. İstesek de istemesek de bu böyle sanırım.
Büyükdükçe gelişmiyoruz, aksine basitleşiyoruz. Sadeleşiyoruz. Zamanla fazlalık olarak gördüğümüz yanlarımızı törpülüyoruz. Yani değişimimizin nedeni kendimize yeni şeyler katmamız değil. Eskiden bizde varolan şeylerden amacımız doğrultusunda vazgeçmemiz. Bize sadece, gitmek istediğimiz hedef için hangilerinden vazgeçmemiz gerektiğini seçmek kalıyor. Bu ölçüde de farklarımız belirginleşiyor. Herkes farklı bi bölümünden vazgeçiyor ve rotasını o doğrultuda seçiyor. Başka bi' deyişler, başlangıç noktamız aynı ama vardığımız gezenler farklılık gösteriyor.
Last 35 Minutes to Launch...
Sanırım insanlar dünyaya bir bütün halinde geliyor. Roketlerin ilk başta bir bütün olduğu gibi. Herşeyimiz var aslında. Yani insan kendini geliştirip, kendine birşeyler katmıyor. Herşey içinde mevcut zaten. Zamanla bazı parçalarını kesip atıyor. Onları arkadasında bırakıyor. Bazılarımız o roketlerden daha geç ayrılmak için atmosfer katmanlarını ağır ağır tırmanmaya çalışıyor. Ama en sonunda artık o vazgeçilmez, çok sevdiği parçayı bırakıp, yoluna devam etmek zorunda kalıyor. İstesek de istemesek de bu böyle sanırım.
Büyükdükçe gelişmiyoruz, aksine basitleşiyoruz. Sadeleşiyoruz. Zamanla fazlalık olarak gördüğümüz yanlarımızı törpülüyoruz. Yani değişimimizin nedeni kendimize yeni şeyler katmamız değil. Eskiden bizde varolan şeylerden amacımız doğrultusunda vazgeçmemiz. Bize sadece, gitmek istediğimiz hedef için hangilerinden vazgeçmemiz gerektiğini seçmek kalıyor. Bu ölçüde de farklarımız belirginleşiyor. Herkes farklı bi bölümünden vazgeçiyor ve rotasını o doğrultuda seçiyor. Başka bi' deyişler, başlangıç noktamız aynı ama vardığımız gezenler farklılık gösteriyor.
Last 27 Minutes to Launch...
Şimdi farklı bir şeyi daha anladım. Bu benim "çocuk" olarak yazdığım son yazım. Bundan sonraki tüm yazılar bir yetişkine ait olacak ve onun düşüncelerini taşıyacak. Bir günün insanda bu kadar etki yapması saçma geliyor bana da. Yani tabi ki yarın uyandığımda şu anki halimden pek farklı olmayacağım. Doğum günü hede'si sadece artık değişimin başladığının işareti. Kıyamet alametleri gibi işte. Sırayla gerçekleşiyorlar ve en sonunda kaçınılmaz oluyor ya, onun gibi işte. Sadece, artık bu değişimin kaçınılmaz olacağını ve buna kendimi hazırlamam gerektiğini gösteriyor.
Mekik uzaya yaklaşmaya başladı. Ardından derin bir sonsuzlukta ıssız karanlıkta, yıldızların aydınlattığı bir yol arayıp, kendinisini uygun bir gezegene ulaştımasını umacak. Olmazsa da büyük hiçliğin içinde, yitik başka bir mekik olacak ve sonsuzluğu genişletecek...
Last 11 Minutes
Rampage ready to launch
Get your positions
All systems are activated
Launch...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder